Vandaag ben ik op bezoek bij een cliënt, een man met Parkinson met een enorme drive om te (over)leven, maar vandaag niet. Ik zag ik een gebroken man, moe en uitgeblust.
Hij worstelt al een tijd met de Parkinson. De DBS operatie leidt nog niet tot het gewenste resultaat.
De laatste paar dagen heeft hij veel paniek gehad en was bang, bang voor de toekomst. Ik heb hem nog niet eerder zo gezien en het ontroerde me. Hij vroeg of ik een mailtje kon tikken aan het AMC, want hij heeft een aantal vragen o.a. over de euthanasie faciliteiten. Heftig, maar wel relevant.
We hebben een tijdje zitten praten en op een gegeven moment heb ik hem een dikke vette omhelzing gegeven die hij gretig beantwoordde. We hadden allebei tranen in onze ogen.
Ik vertrouw dat het beter zal gaan met hem, maar vandaag even niet. Hij ligt nu op bed uit te rusten.
Wauw