DELANGEONTZORGT sinds 23 juli 2018
In deel 1 van het verhaal over een mooi mens achter de Parkinson schreef ik over de kennismaking begin vorig jaar. Later schrijf ik meer over vorig jaar en de aanloop naar de DBS (Deep Brain Stimulation) operatie. In dit deel schrijf ik over mijn ontmoeting vandaag.
Toen ik vanochtend de weerapp opende gaf deze aan dat het 7 graden was en deels onbewolkt. Ik zat buiten in de tuin, slechts gekleed in t-shirt en boxershort, koffie te drinken om alvast te wennen aan de temperatuur.
In mijn recente blog “Mag ik er een blog over schrijven?” kondigde ik aan dat ik het verhaal ga vertellen van een mooi mens. Ik ga hiervoor terug in de tijd.
Het is begin januari 2019 en ik rijd richting een revalidatiecentrum in ‘t Gooi. Het miezert en het is waterkoud. Ik ben onderweg naar Johan, niet z’n echte naam.
Regelmatig schrijf ik over mijn belevenissen met Kees, die leuke puber. Normaliter gebruik ik fictieve namen vanwege de privacy van mijn cliënten. Kees is niet zijn echte naam.
Terwijl Wibi Soerjadi op de achtergrond “Ständchen” van Franz Liszt speelt, borrelt de inspiratie om te schrijven, om te inspireren omhoog. Ik heb nog genoeg materiaal om wel 10 blogs te schrijven over mijn werk als ontzorgverlener incl. foto’s. Ik maak vaak foto’s als ik werk, altijd handig. De titel van deze blog verwijst naar één van mijn vele talenten.
Regelmatig schrijf ik over Kees (fictieve naam), die leuke puber. Ook schrijf ik over zijn NeuroMovement sessies bij Judith Simon, zijn moeder.
Deze vraag stelde ik aan J. terwijl ik hem vanochtend op de DBS (Deep Brain Stimulation) afdeling van het AMC bezocht. J. is 59 jaar en heeft al 16 jaar Parkinson.
Vandaag is het ‘op papier’ een sombere dag De lucht is grauw met wel 50 tinten grijs en ja het miezert buiten en ja daar word je nat van. De realiteit voor Kees en mij is precies omgekeerd. Sombere dagen doen wij niet aan.
De afgelopen twee weken, tijdens mijn “vakantie”, heb ik niet kunnen plonzen. Er is veel te beleven op de Veluwe, maar water ontbreekt op loopafstand. Sinds vrijdag ben ik weer thuis. Dus zoeven heb ik de moed weer opgevat om het ‘gewoon’ te gaan doen.
Zoeven luisterde ik naar het liedje “Manic Monday” van The Bangles. Mijn werkdagen zijn niet zoals de titel van deze blog doet vermoeden. Meestal zijn het ‘fun days’, maar er zijn wel eens momenten dat ik moet ingrijpen en dat het even geen rozengeur en maneschijn is. Gisterenavond was zo’n moment.
