DELANGEONTZORGT sinds 23 juli 2018
Vanochtend vroeg was ik in Hilversum en heb Emile geholpen met douchen en aankleden, daarna heb ik o.a. boodschappen gedaan voor Hans in Bussum en vervolgens door naar Carel in Baarn. Maar onderweg was ik enorm slaperig, dus eerst een powernap op de parkeerplaats van Kasteel Groeneveld in Baarn.
“In Nederland was jazzmuziek tijdens de Tweede Wereldoorlog door de nazi’s verboden. Een aantal jongeren wilden koste wat koste deze muziek behouden. Zij oefenden in het geheim, speelden illegale radio-uitzendingen na en waren vastbesloten om na de oorlog een school voor jazzmuziek op te richten: het Swing College. Op de dag van de bevrijding, 5 mei 1945, had het Orchestra of the Dutch Swing College haar eerste optreden. De leden gaven lezingen, organiseerden jazzbijeenkomsten en gaven les in jazzmuziek. Al snel veranderde de naam in Dutch Swing College Band.” bron: dsc.nl
Gisteren was ik bij Dirk en z’n gezin. Het ritje naar Hilversum ging lekker vlot, maar vanaf de gemeentegrens was het heel druk. Een kwartiertje later (ongeveer 7 min. te laat) stapte ik de gang in. Ik heb al vanaf het prille begin een eigen sleutel.
Sinds ik mij , inmiddels ruim 5 jaar geleden, als zzp’er onder de naam ‘delangeontzorgt’ registreerde bij de kamer van koophandel heb ik al veel mensen mogen helpen. Het bijzondere is, dat mijn cliënten tot nu toe mannen zijn. Voor mij maakt het niet uit of het een man of een vrouw is. Leeftijd, religie, afkomst is voor mij ook niet relevant in de keuze om iemand te gaan helpen.
Vorig jaar, nu ruim een jaar geleden, kreeg Dirk een beroerte. Dit zette niet alleen zijn leven, maar ook het leven van zijn gezin op z’n kop. Regelmatig schrijf ik over Dirk, over zijn functieverlies, over de impact op hem en het gezin.
Vorige week woensdag was ik weer bij Carel (dit keer zijn echte naam in overleg met zijn dochter). Ik schreef in mijn vorige blog “Ouwe en nieuwe koeien” over mijn ontmoeting met hem in de statige zorgvilla in Baarn. Met zijn dochter heb ik afgesproken, dat ik hem elke maand op woensdag ga bezoeken.
Afgelopen maandag kreeg ik een appje van de dochter van Carl, niet zijn eigen naam. Ze vertelde dat haar vader sinds kort in een verzorgingstehuis in Baarn woont. Wie is Carl?
Jaren geleden kreeg ik het boek “Roeien zonder Riemen” cadeau over de Zweedse televisieverslaggeefster Ulla-Carin Lindquist. Op haar 50ste verjaardag wordt bij haar Amyotrofische Laterale Sclerose gediagnosticeerd, beter bekend als ALS.
Ergens in januari dit jaar schreef ik de blog ‘Hoe nu verder?’ over mijn ontmoeting met een man, die op vrij jonge leeftijd getroffen werd door een herseninfarct. Ik sprak met hem en zijn vrouw over de impact van deze gebeurtenis op het hele gezin. Een herseninfarct heb je tenslotte niet alleen, het hele gezin lijdt mee. Iedereen lijdt op zijn of haar eigen manier.
Vorige week woensdagochtend was ik bij Emile in Hilversum. Emile heeft ALS, maar daar gaan we het nu niet over hebben. Elke woensdagochtend help ik hem uit bed en met douchen en aankleden. Ook doe ik sinds kort zijn lenzen in en poets ik zijn tanden.
